Communicatiehulpmiddelen moeten de communcatieve vaardigheden van de primaire gebruiker zou goed mogelijk ondersteunen. Het ondersteunende hulpmiddel en de primaire gebruiker werken als het ware samen aan het tot stand brengen van de communicatie. Het zou dan een groot voordeel zijn als deze samenwerking een minimale belasting voor de primaire gebruiker oplevert. Om de samenwerking zo voorspoedig mogelijk te laten verlopen wordt er een `cliënt assessment' voor de gebruiker opgesteld. Een dergelijk onderzoek levert informatie over de handfunctie motoriek, sensomotoriek, taalbegrip, cognitie, taalproduktie en communicatief functioneren. Met de resultaten kan dan een weloverwogen keuze uit de communicatiehulpmiddelen gemaakt worden.

Communicatiehulpmiddelen zijn er in vele soorten en maten van pen en papier tot zeer ingenieuze computersystemen. Bij een simpel hulpmiddel zoals pen en papier wordt er voor de invoer (het schrijven) en de uitvoer (het lezen) gebruik gemaakt van dezelfde communicatievorm. Verder is het onmogelijk om de taal tussen het schrijven en het lezen te verwerken. Met een computer heeft men meer mogelijkheden. Bij een computer is het mogelijk om tekst via een toetsenbord in te voeren waarna het als gesproken taal uitgevoerd kan worden. Er vindt in dat geval een verwerking van de taal plaats. De computer biedt dus interessante mogelijkheden als ondersteunend communicatiehulpmiddel.

Om de mogelijkheden van de computer beter in kaart te kunnen brengen wordt de computer als ondersteunend communicatiehulpmiddel opgesplitst in drie componenten. De eerste component bevindt zich aan de kant van de primaire gebruiker en voorziet de gebruiker van een invoer mogelijkheid. Indien nodig zou deze component, naast de gebruikelijke terugkoppeling, ook voor uitvoer naar de primaire gebruiker kunnen zorgen. In plaats van invoercomponent zou ik deze component de primaire gebruikersinterface willen noemen. De tweede component zorgt voor de verwerking van de invoer. Tenslotte zal een derde component ervoor zorgen dat de uitvoer bij de secundaire gebruiker terecht komt. Toch is ook voor te stellen dat het handig kan zijn als de secundaire gebruiker in staat wordt gesteld om informatie in het systeem in te voeren. In plaats van uitvoercomponent als naam te gebruiken gaat mijn voorkeur uit naar de naam secundaire gebruikersinterface.

Er bestaan veel verschillende stoornissen die een beperking kunnen vormen bij het communiceren. De computer is zeer veelzijdig en zou dus voor meerdere problemen ingezet kunnen worden. Het gaat echter te ver om in het kader van deze studie alle mogelijkheden van de computer als ondersteunend communicatie hulpmiddel te bespreken. Gezien de ontwikkelingen die komend jaar plaats zullen vinden op het gebied van spraaksynthese is het interessant om te kijken wat er op dit deelgebied mogelijk is.